Sportief ging het KSVO in 2015 voor de wind. Toch zal dit kalenderjaar de geschiedenis ingaan als een bijzonder donker jaar voor onze club. In januari werd onze geelzwarte familie al zwaar getroffen door het plotse overlijden van Elie Van Houtte, jarenlang op de bres als secretaris en gerechtelijk correspondent. En net in de periode dat er postuum hulde werd gebracht aan Johnny Vander Beken, die destijds op 26-jarige leeftijd verongelukte, sloeg het noodlot opnieuw meedogenloos toe. Viktor De Coker, exponent van de eigen jeugdwerking, kwam om het leven na een smartelijk ongeval. Aan de hand van anekdotes uit zijn periode bij KSVO, grasduinen we even terug in de recente Oudenaardse voetbalgeschiedenis. Van frêle jongentje tot sterkhouder Het was eind november 2009 en Vik kreeg zijn eerste speelminuten in het eerste elftal. Hij moest nog 18 jaar worden en mocht in eigen huis tegen KVV Coxyde invallen om de gekwetste Jesse Martens te vervangen. Lang duurde zijn debuut niet, want dit was de beruchte wedstrijd waarin een zekere Marco Chetta uit Heusden-Zolder thuisspelers Thompson Ode en Klaas Van Den Bossche al vrij lichtzinnig naar de kleedkamer had verwezen. Nauwelijks aan de bal geweest op het spekgladde veld, of Vik mocht na een tackle ook al gaan douchen. Hij was bijzonder aangeslagen, toen hij na de wedstrijd in de kantine binnenkwam. “Ik heb die speler niet geraakt!”, stamelde hij lijkbleek. Op zulke momenten stort uw wereldje als jonge speler ongetwijfeld in elkaar en iedereen dacht: “Die zien we niet vlug terug in het eerste elftal”. Maar dankzij zijn geweldig doorzettingsvermogen en het onaangetaste vertrouwen dat hij kreeg van de sportieve staf, kreeg hij meer speelminuten en werd één van de vaste namen op het wedstrijdblad. Het seizoen daarna dwong Vik zelfs een vaste stek af op de linksbackplaats. Met zijn wat fragiel ogende lichaam, die wat houterig aandoende loopstijl en die imposante kop krullen, was Vik op het veld een opvallend figuur, maar wel eentje waarop menig tegenstander zich de tanden stuk beet. In november 2010 kwam Eendracht Aalst als ongeslagen leider naar KSVO afgezakt. Ons spitsenduo Sandy Martens en Thompson Ode was die dag outstanding en maakte soep van de Ajuinen, die zo tegen hun eerste seizoennederlaag aanliepen. Maar het mooiste compliment kreeg Viktor De Coker van een zwaar ontgoochelde supporter van Aalst op hun eigen forum. “Godverd… dienen linksback, een sprinkhaan met stekskes van benen! Een gastje van misschien maar 19 jaar, waar niemand van ons voorbij kon! Die steekt daar gewoon eventjes Wouter Moreels in zijn achterzak!”, lazen we met veel plezier achteraf. Viktor speelde dat seizoen liefst 27 wedstrijden, waarvan 24 als titularis. Toch wist hij perfect wat hij als voetballer kon en niet kon. Hij legde de lat voor zichzelf hoog en had het over zijn werkpunten: “Aan mijn rechtervoet is er nog heel wat werk en mijn gericht koppen kan ook nog een stuk verbeteren. Verder moet ik ook nog een beetje aan "body" winnen. Maar het belangrijkste is dat ik hard blijf werken op training. De rest volgt dan wel” Trouw aan geel-zwart Viktor bleef als speler verder progressie maken en stond zelfs eventjes in de belangstelling van AA Gent. In tegenstelling tot Timi Desmet, die wel de overstap maakte naar de Buffalo’s, bleef Viktor zijn kleuren trouw. “Liever een vaste stek bij een ambitieuze derde klasser, dan verzeilen in de anonimiteit van een belofteploeg van een eerste klasser”, bleef Viktor nuchter. Maar zijn prestaties en opvallend figuur bleven de aandacht trekken en dat leidde tijdens een oefenmatch tegen het eerste elftal van AA Gent tot deze leuke conversatie tussen enkele Gentenaars op de tribune. “Joawadde, moat! Diene gast mee zaine krullekop, die kan een potse voetbolle, zulle!” Op het uur werd Viktor vervangen, maar een kwartier later mocht hij na toestemming van de scheidsrechter terug het veld op om een gekwetste speler te vervangen. De supporters van Gent hadden echter niet door dat het opnieuw Vik was die tussen de lijnen stond en vervolgden hun boeiende conversatie. “Ah kaaik, verdoome! Z’hen nog azuu iene luupen en ie ès even goe!” Hilariteit alom, toen we hen duidelijk maakten dat het om dezelfde speler ging. De stap naar 2de klasse Het seizoen 2011-2012 zou een succesjaar worden voor KSVO. Viktor was nu definitief eerste keuze als linksachter en dwong samen met zijn ploegmakkers een plaats in de finale voor promotie naar 2de klasse af. En wat een lef zou hij tonen op 3 juni 2012, toen er op Tivoli na 120 minuten voetbal strafschoppen moesten worden genomen. Vik nam zijn verantwoordelijkheid als jonge gast van 20 jaar en ging naar de stip om de 2de strafschop te nemen. Wij stonden daar allemaal achter dat doel en voelden onze KSVO-harten tot diep in onze kelen kloppen. De jongste speler op het veld bewees echter over stalen zenuwen te beschikken en zette Delwarte op het verkeerde been. De ontlading was enorm bij Vik The Viking, want met gebalde vuisten en luid schreeuwend, vuurde hij de supporters en zijn ploegmakkers aan. Even dachten we dat hij over de metershoge omheining tot bij ons zou springen. Merlierke pakte strafschop nummer 3 en bracht KSVO zo in pole position. En dan volgde die beslissende strafschop van Dempsey Vervaecke. Seconden leken eeuwen te duren, toen Dempsey zijn aanloop nam en ijzig kalm binnen trapte. De ontlading op Tivoli was enorm! Supporters, trainersstaf en spelers stonden op de rand van het delirium en als een jong en dartel aapje, klauterde Viktor op de toch wel hoge omheining van Tivoli om daar zijn vreugde samen met ons te vieren. Het ontstaan van de supportersclub “The Yellow Vikings” Na een enthousiaste viering, gevolgd door een al even enthousiaste, maar vooral hardnekkige maandagmorgenkater, ontstond het idee om een nieuwe supportersclub uit de grond te stampen en al vlug kwamen we tot de naam “The Yellow Vikings”, een ideetje dat ontstond, toen we de vrienden van Viktor voor de wedstrijd zagen toekomen met een spandoek waarop een tekening van hem stond met het opschrift “Vik, The Viking”. Het kindje was geboren en Viktor aanvaarde met plezier het Peterschap van de nieuwe supportersclub, waarin vooral de jonge supporters en de vrienden van Viktor zich konden terugvinden. Samen met zijn ploegmakkers bouwde hij na de wedstrijd op het veld een feestje met de supporters en smeedde zo een steeds sterker wordende band tussen de ploeg en de fans, iets wat we in Oudenaarde in jaren niet hadden meegemaakt. De minzaamheid zelve Viktor mocht als 20-jarige en als vaste linksachter debuteren in 2de klasse en trok ook daar enorm goed zijn streng. Kort voor zijn 21ste verjaardag beleefde hij zijn Moment de Gloire, toen hij de gelijkmaker scoorde tegen de Great Old in het historische Bosuilstadion van FC Antwerp. En of hij blij was met dat doelpunt! Met gebalde vuisten liep hij iedereen voorbij. Viktor was ondertussen open gebloeid van jongeman tot vent, van een “ukkie” dat zijn eerste stapjes zette in de grote, harde voetbalwereld tot onbetwiste titularis. De “David Luiz”-krullen waren ondertussen verdwenen en hadden plaats gemaakt voor een korter geknipt kopje. Met zijn natuurlijke charme en glimlach veroverde hij alle harten van zijn supporters. Viktor werd een zalige kerel om mee te werken, zowel op het veld, als voor de website en het later opgerichte “KSVO-TV”. Het beeld dat op ieders netvliezen staat gebrand is er één van eenvoud en vriendelijkheid. Met die olijke, wat ondeugende snoet en eeuwige glimlach, kwam hij steeds iedereen begroeten. Viktor liep nooit naast zijn schoenen als hij schouderklopjes en felicitaties kreeg na een knappe prestatie. Integendeel, hij kon alles meteen relativeren en loofde steeds zijn ploegmakkers. Maar Vik zou zich ook nooit weggestoken hebben na een wat mindere prestatie. KSVO zakte na een ware licentiesoap terug naar 3de klasse en kon zich probleemloos handhaven. Enkele sterkhouders zorgden andere oorden op, maar Viktor bleef opnieuw KSVO trouw. Samen met Klaas Van Den Bossche, Dieter De Wilde, Jesse Martens en Dempsey Vervaecke, werd hij nu één van de voortrekkers van het nieuwe en verjongde KSVO. Maar ook buiten het veld werd deze groep een vriendenbende, die vaak samen op stap trok. Zijn laatste wedstrijd… In aanloop naar de wedstrijd tegen Racing Mechelen van zaterdag 12 december 2015, liet Viktor dit noteren in de voorbeschouwing op onze website: Scoren doet de Viking niet veel. Het is al geleden van op FC Antwerp, destijds in tweede klasse, dat Vik de netten nog eens kon bol zetten. “Het is niet normaal dat ik al drie jaar niet meer scoorde. Misschien doe ik het zaterdag, maar vraag mij niet hoe ik dat ga vieren. Het zou wel leuk zijn daags voor mijn 24ste verjaardag”, besluit Viktor met een knipoog. Nooit gedacht, Vik, dat dit uw laatste voorbeschouwing ging worden… Voor die wedstrijd werd een laatste ultieme hulde gebracht aan het Oudenaardse voetbalicoon Johnny Vander beken, die in 1971 op 26-jarige leeftijd om het leven kwam na een ongeval. Nooit gedacht, Vik, dat het noodlot opnieuw zo keihard zou toeslaan in onze club… Na afloop van die match zagen we je ouders met wat bakken bier richting kleedkamer trekken en wisten: “Hier wordt een feestje gebouwd”. Nooit gedacht, Vik, dat dit uw laatste wedstrijd ging worden… Na die ongetwijfeld gesmaakte pintjes, kwam je de kantine binnen en werd je door iedereen geplaagd om het missen van die reuzenkans, die je in de slotfase liet liggen. Maar je was de eerste die er zelf kon om lachen en je liet het met de glimlach over u rollen. Nooit gedacht, Vik, dat dit onze laatste babbel ging worden… Onthutsend nieuws Vrijdagnamiddag 18 december 2015: Twee Yellow Vikings houden in de namiddag de Kerstchalet op de grote markt open. De namiddag begint vrij kalm. Tijd genoeg om een babbeltje te doen en onvermijdelijk gaat het gesprek over voetbal en ons KSVO. “We zijn goed bezig, we bouwen aan een nieuwe ploeg en we zijn echt een familieclub geworden.” Automatisch gingen onze herinneringen terug naar enkele jaren geleden, toen de Yellow Vikings boven “de doopvont” werden gehouden en Vik de peter van onze supportersclub werd. Zaterdagmorgen, 19 december 2015: Het rustige ontwaken wordt abrupt verstoord door een bijzonder ontnuchterende SMS: “Weet je het al? Onze Viktor heeft deze nacht in Ronse een zwaar ongeval gehad. Hij ligt in coma en er is geen hoop op herstel.” Ongeloof wordt al even vlug vervangen door hoop op alsnog een mirakel. Helaas, enkele tellen later een nieuw bericht met de melding “Vik is overleden… pffffff”. Wezenloos staren we voor ons uit. “Nee, dat kan niet, dit is een nachtmerrie!” De GSM rinkelt constant, het aantal sms’jes is niet meer bij te houden. We zoeken steun bij elkaar. Het nieuws wordt officieel kenbaar gemaakt op onze website en in no-time, barst Facebook uit zijn voegen. “Het is toch niet waar, dit kan niet, dat mag niet”, is de teneur van ongeloof op de sociale media. Medeleven, rouwbetuigingen uit zowat alle hoeken van het voetbalwereldje. KSVO verkeerd in shock. Iedereen staat aan de grond genageld. Vrienden delen foto’s van een immer goedlachse Viktor. De familie van Viktor post foto’s van in zijn jeugdjaren en van een gelukkig koppeltje. Vrienden rouwen, familie huilt bittere tranen. Facebook ontploft bijna van reacties en rouwbetuigingen. Afscheid… Maandagavond, 21 december 2015: Teamgenoten, bestuursleden en supporters sijpelen druppelsgewijs binnen in het Funerarium om Viktor een laatste groet te brengen. De begroetingen zijn emotioneel. Iedereen kijkt even naar iedereen, maar krijgt nauwelijks een woord over de lippen. Maar dat hoefde niet. Zelfs zonder één woord te zeggen begrepen we elkaar perfect en voelden we samen het immense verdriet. Vrienden en vriendinnen van Viktor vallen in elkaars armen en staren wezenloos voor zich uit. Er hangt een oorverdovende stilte en even later dringt het pas écht definitief tot ons door: onze goedlachse, olijke levensluchtige knuffelbeer is niet meer…. De weeromstandigheden strooien nog eens wat extra zout in de wonde en zijn zeer symbolisch: koud, donker, een bijzonder gure wind die door merg en been snijdt, ronddwarrelende bladeren… Nooit leek de zon zo ver weg als nu. Viktor, het zonnetje in het KSVO-huis, is eindeloos ver verwijderd van ons en zal nooit meer terugkeren… Bestaat de hemel? Wie zal het zeggen? Er bestaan hier tientallen theorieën en honderden verschillende meningen over. Een zaak is zeker: als er een voetbalhemel bestaat, dan zijn ze uit het Burgemeester Thienpontstadion naast een fantastische spits en een hardwerkende gerechtelijk correspondent nu ook een geweldige verdediger komen wegpikken, eentje die hier bijzonder geliefd was, eentje met ongelooflijk doorzettingsvermogen, eentje met de perfecte mentaliteit. Maar vooral ene die wij hier onbeschrijflijk geweldig gaan missen! En daar hebben we jammerlijk genoeg geen verweer tegen! We kunnen dit nu niet aanvaarden, maar zullen dit ooit wel moeten aanvaarden. We zullen dit een plaats moeten geven, maar dat zal verschrikkelijk veel tijd nodig hebben en bijzonder hard worden. Samen met uw familie, vrienden en kennissen huilt en rouwt de voltallige KSVO-familie. Onze club moet opnieuw afscheid nemen van een icoon, wij moeten opnieuw verder zonder een speler, die op korte tijd het exponent was geworden van de eigen jeugdwerking. Wat nu? Niemand kan uw plaats innemen, kerel. Viktor, topkerel, slaap zacht… Je blijft voor altijd in onze harten Herman, Veerle, Oskaar, Cyriel, Klara en Helena: “You Never Walk Alone” Vanwege de KSVO-Familie #19