Ondanks de barre weersomstandigheden slaagden we er in om ons busje zo goed als vol te krijgen voor de trip naar Almelo, waar we onze Golden Boy van de voorbije 5 seizoenen gingen aanmoedigen. Almelo is een stad met iets meer dan 70000 inwoners, in de regio Twente in de Nederlandse provincie Overijssel en ligt op ruim 300 kilometer van Oudenaarde. Als VIPS behandeld in Almelo! Na een door “Jupkes” en een eindeloos reeks quizvragen over voetbal rijkelijk geanimeerde rit, rezen in de verte de 4 fonkelende lichtmasten van het Polmanstadion uit de grond. Nauwelijks uitgestapt of we werden verwelkomd door de mensen van Almelo, met camera in de aanslag. We werden meteen binnengeleid onder de hoofdtribune waar niet onknappe en supervriendelijke hostesses ons onze kaarten gaven en ons de weg toonden naar de bovenkantine van de VIP. Nederlanders zijn nu eenmaal gezond nieuwsgierige mensen en voor we het beseften, hadden we in de VIP-ruimte al enkele keren het Oudenaardse verhaal van Schampie verteld. Ook konden we vrijuit praten over de club Almelo, het aanwezige budget, het nieuwe stadion dat dateert van 1999 en het feit dat men daar zelfs al luidop droomt van een fonkelnieuw stadion met een capaciteit van 15000 man om zo het budget te kunnen optrekken. Heracles is klein, maar straalt duidelijk gezonde ambitie uit! polmanstadionNa het verorberen van enkele drankjes, al dan niet met schuim, konden we het stadion verkennen en onze blikken werpen op het speelveld. Een biljartlaken in kunstgras, ongelooflijk proper, volledig toegebouwd, een 10-tal businessboxen, allemaal zitplaatsen en achter één van de doelen een sfeervak voor de thuisaanhang. Het kokette stadion biedt plaats aan 8500 toeschouwers. Beneden aan de afsluiting zagen we plots Mathias het veld op rennen. “SCHAMPIEEEE”, klonk het luid en Mathias kwam ons meteen begroeten. Na een korte babbel en een ton foto’s, mocht hij beginnen aan zijn opwarming. Uitgekookt PSV Dan was het tijd om naar onze zitjes te gaan en te kijken naar de match. Guy, onze Oudenaardse barkeeper, mocht met zijn pershesje zelfs mee het veld op en zorgde voor het nodige fotomateriaal. De wedstrijd verliep aanvankelijk vrij gemoedelijk, tot het lepe PSV plots twee keer kort na elkaar zwaar prikte. Dries Mertens strooide de assists, Matavz (0-1) en Lens (0-2) maakten het iets voorbij het half uur droog af. Tussendoor kreeg Vejinovic de kans op de gelijkmaker, maar hij miste uit kansrijke positie compleet zijn schot. Everton Da Silva zorgde op het uur met een geplaatste bal in de kruising voor nieuwe hoop bij de thuisploeg (1-2) en in ons vak werd even een minipolonaise gestart. Helaas… enkele minuten later leek de wedstrijd gespeeld, toen doelman Pasveer iets te laat zijn doel verliet en werd omspeeld door Wijnaldum, die vanuit een scherpe hoek raak trof (1-3). Mathias Schamp mocht zich even opwarmen, maar even later zorgde Drieske Mertens voor een “Waaw”-moment door na een knappe solo de 1-4 op het bord te prikken. Toch een minifeestje in het Belgische vak en spontaan werd de Belgische vlag even in de hoogte gestoken. Het werd nog erger voor de thuisploeg, toen Lens doelman Pasveer op zijn weg vond, maar Wijnaldum in de rebound zijn tweede van de avond binnenprikte (1-5). Doelman Pasveer behoedde zijn ploeg in de slotfase voor nog zwaardere cijfers. Een glazen huis Het Polmanstadion is letterlijk en figuurlijk een open en glazen huis. Na de match en tijdens de interviews op het veld, mag je doodgewoon het kunstgras betreden en zelfs een balletje trappen. Bij ons in België, mag je er op sommige plaatsen zelfs niet eens naar wijzen! Zo stonden we op een bepaald moment nauwelijks een paar stappen van de geïnterviewde Mark Van Bommel en Dries Mertens op het veld. Ook bij het naar binnen gaan kun je de spelers probleemloos een schouderklopje mee geven. Timothy Derijck kwam het door hem beloofde truitje persoonlijk afgeven en samen met het truitje van Mathias Schamp en enkele Heracles-sjaals konden we met een rijkelijk gevulde trofeeënkast terug naar de VIP-kantine. Nederlanders verzogen hun PR op een overtuigende manier. Even later zagen we zelfs een Heracles-gozer zowaar met een KSVO-sjaal naar huis gaan. Voetbal kan toch nog een feest zijn heraclesJammer dat we Schampie niet tussen de lijnen zagen verschijnen, maar na de match hadden we ruim de gelegenheid om met de familie Schamp en kiné Jo te praten. Ook van hen hoorden we niets anders dan lof over de ontvangst binnen deze club. Na lang wachten kregen we bij het buitengaan dan toch ons Moment De Gloire. Schampie stond ons op te wachten aan de ingang en tussen de fotoflitsen door, had hij nog een woordje over voor zijn oude club: “Dat ze nog enkele mooie zeges behalen en het behoud kunnen afdwingen… en drink jullie maar ne keer goed zat op den bus”. Daarna werd moe maar tevreden de terugrit, richting Oudenaarde aangevat. Deze verliep vrij rimpelloos, maar voor een zekere B.V., broer van T.V. was de pits stop in Arnhem toch bijna een brug te ver… Voetbal, toch wel een feest!