Blavier, poging tot omkoping, financieel gesjoemel en sportieve crises, voorzitters en trainers die komen en gaan, top en vreugde in Eerste Klasse, verdriet en pijn in Vierde klasse, naamswijzigingen… Niets krijgt de Ajoinen kapot. Steeds slagen ze erin om op enthousiasme en gesteund door een zeer gedreven achterban uit het diepste dal te klimmen. Bij het begin van de 21ste eeuw speelde het nog in Eerste klasse. Op nog geen 10 jaar tijd maakte het zowat alles mee: van degradatie naar bevordering tot opnieuw in tweede klasse. Maar wat er ook gebeurt, de toeschouwers blijven steeds in massa afzakken naar het Pierre Cornelisstadion. De achterban is kritisch, maar hondstrouw. "De vloek van Blavier". SC Eendracht Aalst zag net als KSVO het levenslicht in 1919 en kreeg stamnummer 90. Tussen beide oorlogen door pendelde het tussen de Eredivisie en de Eerste Klasse. Aalst speelt al vanaf 1928 in de Bredestraat, de huidige locatie waar het Pierre Cornelisstadion is gebouwd. Het stadion werd genoemd naar één van zijn voorzitters. Na de oorlog ging het echter fors bergaf, want Aalst zakte in no-time naar de ondertussen opgerichte Bevordering. Eind de jaren 50 herpakte Aalst zich en zette zijn klim naar de intussen opgerichte eerste Klasse met succes in. Het was de periode van het Blavier-incident. Tijdens een wedstrijd tegen Standard stuurde hij drie spelers van het veld. De supporters bestormden woedend het terrein en in het tumult werden nog eens drie spelers van Aalst gewond. De Ajuinen eindigden dus met vijf spelers De gevolgen waren catastrofaal. Verschillende spelers kregen lange schorsingen en de club moest een wedstrijd achter gesloten deuren spelen. Aalst was zodanig aangeslagen, dat het de degradatie niet meer kon ontlopen. In 1965 kreeg Aalst in 2de opnieuw een dreun, toen het na een omkoopaffaire werd verbannen naar Vierde Klasse. Aalst speelde echter onmiddellijk kampioen na een adembenemende eindstrijd met KSVO. Vanaf begin de jaren 70 werd ook KSVO een vaste waarde in 3de Klasse en vocht opnieuw menig verbeten duel uit met de witzwarten. In 1976-1977 promoveerde Aalst, met Paul Van Himst in de rangen, opnieuw naar Tweede Klasse. Vanaf de jaren 80 zou een gouden periode aanbreken voor Aalst. In 1991 promoveerde het naar eerste, na 14 seizoenen tweede klasse, maar degradeerde onmiddellijk. In het seizoen 1993-1994 slaagde Eendracht erin om onder leiding van debuterend trainer Jan Ceulemans opnieuw naar de hoogste reeks te klimmen. Deze keer zou Aalst wel langs de grote poort Eerste Klasse binnenstappen en fors van zich laten horen! Het speelde met 8 man heroïsch gelijk op het veld van KV Mechelen, Gilles de Bilde scoorde een onwaarschijnlijk mooi doelpunt thuis tegen Club Brugge en versierde zijn transfer naar Anderlecht, het bereikte de halve finale van de Beker van België en eindigde vierde in de competitie, waardoor het voor het eerst in de clubgeschiedenis Europa mocht intrekken. Met de Gouden Schoen voor Gilles De Bilde en de Ebbenhouten variant voor Godwin Okpara vielen ook twee van zijn sterkhouders in de prijzen. Het was écht carnaval in Aalst. Het volgende seizoen overleefde het de eerste ronde van de UEFA Cup tegen Levski Sofia, maar in de volgende ronde was AS Roma te sterk. In de competitie eindigde het 12de. De komende seizoenen zou Aalst in de middenmoot spelen. Wegens een financieel schandaal werd in 1995 voorzitter Goethals vervangen door Gilbert De Jonghe, meteen de eerste donkere wolken voor de zon. Aalst zou vanaf dan langzaam beginnen wegzinken tot de kleurloze bodem van 1ste klasse. Griekse tragedie bij het begin van de 21ste eeuw Gilbert De Jonghe en manager Patrick Orlans streefden naar een fusie met Sporting Lokeren, maar dat viel bij de Aalsterse supporters niet in goede aarde. Deze protesteerden massaal tegen het verkopen van de eigenheid van de club. De fusieballon werd uiteindelijk doorprikt en De Jonghe en Orlans verlieten de club. Sponsor Luc Coppens nam de fakkel over en werd de nieuwe voorzitter. Aalst kon zich in het seizoen 2000-2001 op het nippertje redden. De put die Orlans en De Jonghe ondertussen hadden gecreëerd bleek echter te diep en ondanks talloze wanhoopspogingen kondigde de club op het einde van het seizoen 2001-2002 het faillissement aan. Dit betekende het einde van KSC Eendracht Aalst onder de oude naam. Aalst eindigde dat seizoen bovendien voorlaatste, waardoor het uiteindelijk moest zakken naar Derde Klasse. De club werd daar omgedoopt tot VC Eendracht Aalst 2002 en behield het stamnummer van het oude SC Eendracht Aalst. Peter Garré werd de nieuwe voorzitter. Ex-Rode Duivel Leo Van Der Elst werd trainer en kreeg de opdracht Aalst opnieuw hogerop te krijgen. Hij werd echter in februari van dat seizoen al ontslagen. Aalst haalde dat seizoen toch de eindronde en promoveerde na strafschoppen in de finale tegen OH Leuven. Aalst leek sportief opnieuw geboren, maar het bleef binnenskamers rommelen. De ploeg zocht maar vond zijn nieuwe elan niet en na twee seizoenen was de degradatie opnieuw onvermijdelijk. De nieuwe voorzitter liet opnieuw een fusieballon op en wou samengaan met AA Gent. Volgens hem was Aalst niet leefbaar en hij verklaarde talloze keren dat hij Don Quichot niet was. Net zoals 5 jaar ervoor waren de supporters het niet eens met dit voorstel en reageerden heftig. Voor hen was Garré vanaf dan Persona Non Grata. Dit was er teveel aan voor de voorzitter en hij liet de club over aan Marc Schots. Hij zou de zoveelste reddende engel moeten zijn van Eendracht. Sportief eindigde Aalst echter op een veertiende plaats en verloor zijn eindronde match tegen RRC Péruwelz. Zo zakte het voor het eerst sinds 40 jaar opnieuw naar Bevordering. Met vereende krachten, een vernieuwd bestuursteam, nieuwe spelers en een hondstrouwe achterban, pakte Aalst meteen de titel en leek voor de zoveelste keer herrezen. Luc Limpens kwam aan het roer en de club stuntte tegen STVV in de Belgische Beker. Het verloor wel in de eindronde voor promotie op Visé. Tijdens het tussenseizoen doken echter opnieuw sportieve meningsverschillen op en nog voor aanvang van het seizoen 2008-2009 werd Luc Limpens bedankt voor bewezen diensten. Marc Dillen werd zijn opvolger, maar ook hij kreeg de ploeg niet op de sportieve rails. Hij werd in de loop van het seizoen vervangen door de bij KSV Sottegem gewipte Kris Van Der Haegen. Het klinkt als een Déjà Vu, maar ook hij was geen lang leven beschoren aan de woelige boorden van de Dender. Hij kreeg reeds na negen speeldagen de bons. Bart Van Renterghem, pas bij tweedeklasser SK Ronse aan de deur gezet, nam het roer over en dat leek eindelijk een voltreffer te zijn. Hij sleurde in no-time de zieltogende ploeg uit het degradatiemoeras tot in het zog van het leidersduo Rupel Boom en SK Heist. Het verloor na een lange reeks ongeslagen wedstrijden op het veld van Heist echter alle illusies en moest daar uiteindelijk zijn aangewakkerde titeldroom definitief opbergen. Via een derde plaats mocht het wel deelnemen aan de eindronde, maar Eendracht had in die waanzinnige achtervolging op de top twee wellicht teveel brandstof verbruikt. Het ging kansloos onderuit tegen Rupel Boom. Het seizoen daarop werd volledig gedomineerd door Aalst, dat verdiend de titel pakte en terug mocht naar tweede klasse. Eendracht kwam vorig seizoen nooit in de problemen en eindigde op een verdienstelijke 7de plaats. Eendracht en KSVO Onze huidige scout, Stanny De Potter, speelde in die periode afwisselend voor beide teams en zal ongetwijfeld wel leuke anekdotes kunnen bovenhalen. KSVO verloor de openingsmatch op het veld van Aalst met 2-1 en zou een erg moeilijk seizoensbegin meemaken. Op de laatste speeldag mocht het Aalst, dat toen al kampioen was, ontvangen met een vrij jonge ploeg. Oudenaarde won dat prestigeduel met dezelfde 2-1 cijfers. Stanny viel in en scoorde de aansluitingstreffer. Geert Van Roy was begin de jaren 80 een van de sterkhouders van Aalst in tweede klasse. Hij zou eind de jaren 80 enkele seizoenen bij Oudenaarde spelen. Koen De Vleeschauwer, zondag te gast in Aalst, maakte deel uit van de gouden generatie Ajuinen, die halverwege 90 Europa introk. KSVO won voor het laatst een wedstrijd in het Pierre Cornelisstadion in het seizoen 1974-1975. De laatste keer dat KSVO iets sprokkelde in het Cornelisstadion was in het laatste seizoen tweede klasse. Het werd na het “Danny De Smet-incident” 1-1. De 4 laatste confrontaties in derde klasse verloor KSVO, tweemaal kansloos (2-0 en 3-0) en tweemaal na een bewogen slotfase (2-1 en 1-0). Hoog tijd dat KSVO nog eens iets sprokkelt in het voor ons verdoemde Cornelisstadion! Leleu op zijn hoede voor offensieve kracht van Aalst. Stefan Leleu beseft dat het niet makkelijk wordt in het Cornelisstadion. “Sowieso wordt Aalst een taaie brok. Het is wel altijd een wedstrijd met een bepaalde animositeit. Veel sfeer en een Oost-Vlaams duel. Zij spelen heel goed georganiseerd met veel volk achter de bal en rekenen op hun snelle omschakeling. Vooral de twee snelle flanken, Decuyper en Martin, zijn hiervan exponenten. Di Gregorio is een prachtige nummer 10 en met Glouftsis hebben ze een ervaren krijger lopen die al zijn kunde heeft getoond en aan 3 doelpunten zit! Vooraan hebben ze nog wisselmogelijkheden met twee jonge sterke grote kerels Van Eyck (ex Hamme) en Vandewalle (ex Club Brugge). De verdediging met aan het roer de ervaren Filipovic staat er. Zij haalden in het tussenseizoen vooral veel jonge spelers bij verschillende eersteklassers, zoals Maxime Gunst bij Club Brugge en Mike Smet bij Beerschot,” analyseert Leleu de komende tegenstander. “Zij vonden de laatste wedstrijden vlot de weg naar doel, maar kregen het in de tweede helft wel iets moeilijker. Driemaal gaven ze een 2-0 voorsprong uit handen. Tegen Roeselare liep het uiteindelijk nog goed af, maar op Westerlo moest het vrede nemen met een puntendeling. Ook op Oostende liep het nog faliekant af, na een 0-2 voorsprong en een gemiste strafschop bij 1-2. Aalst zal dus wel geprikkeld aan de aftrap komen en heeft thuis tegen KSVO zijn statistieken mee,” besluit onze trainer. Jesse Martens drijft de trainingen verder op, maar het is afwachten of hij volledig hersteld is. Zaterdagmorgen bekijken we dit verder! Janini De Clercq en Timi De Smet zijn beiden van het gips verlost en kunnen hun revalidatie verder zetten. Ben Ahmed is lichtjes zijn looptraining aan het opdrijven en zou volgende week gedeeltelijk de groepstrainingen meedoen. Stijn Meert komt terug uit schorsing. Scheidsrechter: Martin Van Den Kerkhof (NL) Assistenten: Terry Hoekstra en Jermaine Lapar (NL) Aftrap: Zondag 23 september, 15 uur, Pierre Cornelisstadion, Aalst