We hebben onze nieuwe Gouden Generatie. Sinds zondagavond, 3 juli 2012 om 18h40 verzekerde onze ploeg onder leiding van Stefan Leleu zich van een plaats in 2de klasse. We waren om 13h ter plaatse op de Grote Markt, het was ruim voorbij middernacht, toen ondergetekende zijn bed ging opzoeken. Hierbij de kroniek van 12 waanzinnig mooie uren: De Helletocht naar Tivoli Na een week vol spanning en enthousiast deze trip voorbereiden, begaven we ons rond de middag naar de Markt, richting “AB” waar onze door Club 81 en andere sympathisanten gesponsorde bussen op ons stonden te wachten. En ja, er waren wel degelijk 8 bussen. Het waren dus geen fabeltjes, die de voorbije dagen werden rondgestrooid. Onder toezicht van onze dirigent Gert, begaven we ons naar bus nummer 3. Eenmaal aan boord, ontdekten we dat we tussen een jonge enthousiaste en prettig gestoorde bende zaten. Nauwelijks vertrokken of “Masko” en de genaamde “Lander VS” pakten meteen uit met een knappe reeks strijdliederen. Hier en daar geraakte er ééntje net niet door de censuurcommissie, maar de sfeer was meteen optimaal en er werd uit volle borst geïmproviseerd en meegezongen. Het was een prachtig moment toen die 8 bussen onder begeleiding van enkele “zwaantjes” de N60, richting Ronse opdraaiden. In Leupegem zwaaiden deze ons “vaarwel” en moesten we denken aan Wim De Craene zaliger. “Hier laat ik je los, Tim, van hieraf moet je gaan, met vallen en opstaan”… We zaten immers op de Highway to Hell! De gele bakken met de sponsor van onze Eerste Klasse, gingen fors rond en de kelen werden gesmeerd. Eenmaal de Leuzesteenweg in Ronse opgedraaid, helde de bus plots over naar de rechterzijde, want we naderden het Cruckestadion en wilden met zijn allen toch even naar Den Eskaa zwaaien aan de rechterkant. Ook “Frutos is van ons, olé, olé” zorgde al meteen voor extrasfeer. De trip naar Tivoli leek eindeloos lang te duren, maar plots stonden we in de buurt van La Lou allen aan de kant en kregen we op enkele kilometers van het stadion ook een politie-escorte. La Louvière, een eerder grauwe stad, schril in contrast met het kleurrijke zootje op bus nummer 3. Hier en daar werden we in de smalle straten naar het stadion al getrakteerd op een opgestoken middelvinger, maar het deerde ons niet. Na een door de zwaantjes perfect georkestreerde rit, parkeerden we ons in blok op loopafstand van het stadion. Toeters, vlaggen, geelzwarte schmink, ballonnen, een heuse sirene en goed humeur: alles hadden we mee, toen we de promenade richting tribune opstapten. Het moet voor de spelers die zich aan het opwarmen waren even schrikken geweest zijn, toen op nauwelijks een minuut tijd het bezoekersvak gevuld werd met tussen de 600 en 700 geelzwarten. Ballonnetjes werden opgeblazen, die luchtafweersirene galmde over het stadion en er werd gezongen uit volle borst. En toen bezorgden onze kanaries ons een eerste kippenvelmoment. Na de opwarming en net voor het binnengaan in de kleedkamer, kwamen ze ons in blok groeten en kregen hiervoor een staande ovatie. Zowel voor hen als voor ons een opsteker van formaat! Vik the Viking Het deed onze jongens deugd, want na nauwelijks een halve minuut zorgden ze al voor het eerste doelgevaar en de eerste open doekjes. Het was duidelijk dat onze ploeg zonder angst in het hol van de Wolven was terechtgekomen. De Wolven wisten niet waar ze het hadden. Het duurde ruim een kwartier voor ze hun neus aan het venster konden steken, maar het was KSVO dat voor gevaar zorgde. Ramzi stuurde Schampie de ruimte in en hij deed de netten trillen. Helaas aan de verkeerde kant van de doelpaal. Mathieu probeerde het met een venijnig afstandsschot, waarop Delwarte zijn vuisten verschroeide. Dit Oudenaarde speelde complexloos en de Wolven beseften dat ze tot het uiterste zouden moeten gaan om Roodkapje te verslinden. Onze verdediging stond pal en tussen die mannen liep een kereltje van nauwelijks 20 jaar die de wedstrijd van zijn leven zou spelen. Rustig, wanneer hij onder druk stond, niet onder de indruk van namen zoals El Kanchaf, Somé of Chebaiki en meegaan in de aanval als hij zijn kans zag. Viktor De Coker speelde de perfecte match en leek het evenbeeld van zijn spandoek: “Vik The Viking”.viktor Pas in de slotfase van de eerste helft kregen de Wolven een prima kans, maar Merlier redde uitstekend met de voet op een dichte poging van Somé. De tweede helft staken de Wolven echter een tandje bij en drukten KSVO toch wat weg. Onze kanaries weerden zich als Roodkapje in een Wolvenvat, maar kwamen er voetballend niet echt meer uit. Voor gevaar kon de thuisploeg echter niet zorgen en zo groeide het vertrouwen en kwam de rust opnieuw in onze ploeg. Mathieu en Lutte kwamen weer boven water en domineerden het middenveld. Vervaecke ontfutselde in de zestienmeter de bal van Delwarte, maar de hoek was te scherp en de bal schoof tergend traag op enkele centimeters van de doellijn voorbij het lege doel. In de slotfase liet KSVO de kans op winst na 90 minuten liggen. Op aangeven van Schamp kreeg Vervaecke een nieuwe kans, maar Delwarte redde puik zijn schot. In de slotminuten leek het toch te lukken. Vervaecke zag op de counter zijn lobbal over Delwarte gaan, de bal botste anderhalve meter voor de doellijn en besloot uiteindelijk net over de lat op het dak van het doel te vallen. Geen doelpunten na 90 minuten en dat was ook de eindstand in Oudenaarde en we weten allemaal dat er dan verlengingen volgen. Zou KSVO fysiek en mentaal opgewassen zijn tegen de Boze Wolven? Centre wilde ten koste van alles strafschoppen vermijden en drukte weer fors door. Somé en Monteiro testen de doelwachtercapaciteiten van Merlierke, maar deze was vastberaden. En toen de nood het hoogst was, was de redding nabij. Op een schot van Cavallo stond onze Viking op doellijn om de bal weg te kuisen. De tweede helft zorgde voor een ongekende spanning en zenuwachtigheid in deze wedstrijd die ondertussen tot een ware cupmatch was uitgegroeid. Jesse Martens zag zijn gevaarlijke schuiver nipt naast gaan en Delwarte kreeg de banbliksems van de geelzwarten over zich na een wilde en onbesuisde charge op Dempsey. Gescoord werd er niet meer. “Poele en Bienn” dempseyEn zo kregen we nog een Bayern-Chelsea-toetje in de vorm van een bloedstollende strafschopreeks, waarbij we onbewust moesten terugdenken aan die rampzalige eindrondematch, destijds op Zottegem tegen Rapid Lebeke. Maar KSVO begon met een psychologische voordeel, want de strafschoppen werden genomen aan de kant van de Oudenaardse supporters. “Pieter Merlier, Pieter Merlier”, persten we uit onze longen en je zag het vuur in de ogen van onze doelman. Hij leek plots drie keer zo groot. N’Diaeye bewees echter over stalen zenuwen te beschikken en plaatste de bal hoog en droog tegen het net. Jesse Martens was niet onder de indruk van een striemend fluitconcert en zette Delwarte op het verkeerde been. El Khanchaf trapte onhoudbaar voorbij onze goalie en dan zagen we zowaar Viktor naar de stip stappen. De jongste van het veld bewees echter over stalen zenuwen te beschikken en zette Delwarte ook al op het verkeerde been. De ontlading was enorm bij Vik The Viking, want met gebalde vuisten en schreeuwend, moedigde hij de supporters en zijn ploegmaats aan. Even dachten we dat hij over de metershoge omheining tot bij ons zou springen. Dan kwam het moment van Pieter: hij pakte DE bal van de wedstrijd! De arme Cavallo had last van de zenuwen en Merlierke stopte zijn poging. KSVO was er plots heel dicht bij. Mathieu, waarmee je in deze eindronde naar de oorlog kon gaan, nam Delwarte ook al tegenvoets en je zag de moed wegzakken bij de Wolven. Gasparotto zorgde echter voor nieuwe moed. Lutte nam dan ook zijn verantwoordelijkheid en trapte via de vingertoppen de 4de penalty ook binnen. Chebaiki had de loodzware taak om zijn ploeg nog in de running te houden en ook hij scoorde. De laatste strafschop zou mogelijk al de beslissing kunnen brengen en het was Dempsey die die taak op zich nam. De seconden leken eeuwen te duren, want de spelers van Centre probeerden onze spits nog wat te intimideren, maar deze keek rustig de andere kant op. Dempsey nam een korte aanloop en trapte de bal keihard op de binnenkant van de paal. Aangezien wij pal op de achterzijde van het doel stonden en nauwelijks dieptezicht hadden, wisten wij niet waar de bal zou eindigen. Na een fractie van seconde doodstilte, zagen we de netten bewegen en ontplofte ons vak. Supporters sprongen op elkaar, Dempsey en Pieter werden bedolven door hun medemakkers. In de middencirkel vielen 10 blauwhemden als een blok arduin op de grond, ontroostbaar, want dat hadden zij niet verwacht. Voetbal is mooi, voetbal is emotie, maar voetbal is vooral bijzonder hard. En dat weten wij sinds die bewuste zondagavond in het Jules Matthysstadion maar al te goed. De Heldentocht naar Oudenaarde Feesten werd er gedaan aan onze kant van het stadion. Pieter Merlier klauterde als een echte Spiderman de omheining op, Mathieu huppelde rond in onderbroek en met een helgroene pruik op, Stefan zette op de piste de Polonaise in. Eén enkeling probeerde toch nog het Oudenaardse feestje te verstoren en klom als een wildeman over het dranghekken. Hij zal het zich nog beklagen, want hij werd onmiddellijk bij de lurven gevat en weggevoerd voor de neus van de feestende Oudenaardse fans. Ondertussen was het tijd om naar de bussen te trekken en dat gebeurde toeterend, zingend roepend en luid schreeuwend “we gaan naar 2de klas”. Bus 3 stond popelend te wachten en werd meteen omgetoverd tot een danscafé. Onder politie-escorte werden we tot buiten het centrum van La Louvière geleid en zagen we hoe zwaar ontgoocheld de thuisploeg afdroop: kleurloos en met de kop in de grond. Dit is voor hen immers een immens drama. Ondertussen werd met hese stem het repertoire bovengehaald: Lander nam het voortouw en “Aux Armes”, “Chalala”, “’t Is stil aan de overkant” en “zij zijn te zwak voor tweede klas” werden de bus in geslingerd. Het volume decibels nam zienderogen toe, het volume aanwezige bier echter zienderogen af. De climax steeg naar een hoogtepunt toen we op de Leuzeseweg de borden van SK zagen staan. “In derde klas is ’t ook plezant” kon hier niet ontbreken. Aan het ronde punt werden we door onze chauffeur op ons gezang “rond da puntje” op onze wenken bediend. Hij draaide een toertje extra op de molen. In Ronse was er veel volk op de baan en zij toonden zich bijzonder sportief met opgestoken duimen en applaus! Tof gebaar van onze Zuiderburen! Aan het ronde punt in Leupegem kregen we opnieuw een toertje “rond da puntje”, gevolgd door zelfs een bisnummer. Het werkte aanstekelijk, want ook de laatste bus nam ons nummertje over. Ondertussen kregen we begeleiding van de Oudenaardse politie, die ons een ere-escorte gaf tot in het centrum. Fier draaide Roodkapje met de scalp van de Wolf ook al enkele toertjes rond de markt. De Helletocht naar het Tivolistadion werd gevolgd door een Heldentocht, richting Oudenaarde. Na een pitstop aan de Adriaan Brouwer, vertrok zowat iedereen richting Thienpontstadion, waar met spanning werd uitgekeken naar de aankomst van de bus met onze helden. Het was al ruim over 9 uur toen we in de verte, ter hoogte van het stadspark, felle lichten zagen aankomen. Plots zagen we zwaailichten en onder begeleiding van de loeiende sirenes van de politie deed de bus zijn intrede in de Prins Leopldstraat. aankomst busSpelers stonden uitgelaten te dansen op het dak van de bus. Het leek wel even Real of Atlético Madrid in miniatuur aan de Neptunus-fontein na het behalen van een of andere Europabeker of landstitel. Eén voor één kwamen ze naar beneden en werden bedolven onder een geelzwarte vlaggenzee. Traantjes werden weggepinkt en even later barstte de kantine uit zijn voegen. De feestnacht kon beginnen. Burgemeester, Schepenen, Frank De Bleeckere, Dirk Geeraerd: heel wat schoon en bekend volk kwam onze mannen feliciteren. Het zal tot in de vroege ochtenduurtjes geduurd hebben, vooraleer de rust definitief terug kwam aan de Prins Leopoldstraat nummer 89. Gelukkig bestaat er nog zoiets als Dafalgan om ons van onze houten kop te verlossen, The Day After. Tivoli? I Lov It! tivoliMaar na een dagje rust en nog even verkeren in de roes, zal ons bestuur al naarstig aan het verder werken zijn om onze mooie club op alle gebied klaar te stomen voor een tweede avontuur in tweede klasse. Toen Oudenaarde begin de jaren 80 voor het eerst naar tweede klasse ging, werd het door vele zogenaamde kenners aanzien als het lelijke eendje, de vogel voor de kat. Maar KSVO toonde zijn tanden en kende toen twee uitstekende seizoenen. Het derde seizoen was er echter te veel aan. Maar deze club heeft de voorbije twintig jaar zoveel meegemaakt, dat het zeker zijn lessen zal trekken uit wat destijds is misgelopen. Wij hebben er daarom ook alle vertrouwen in, dat dit avontuur goed zal aflopen. En Tivoli? Een vrij mooie naam voor een aardig en goed onderhouden stadion. De eerste wedstrijd die we ooit wonnen in tweede klasse was toevallig op Tivoli. Nu zetten we uitgerekend in dat stadion onze eerste stap in een nieuw avontuur tweede klasse. Tivoli, een stadion waaraan we voor altijd heel goede herinneringen zullen blijven bewaren. Tivoli? I Lov It!!! (Tiger: 04/06/2012)