Zondag nemen we met Tom en Mathias niet alleen afscheid van enkele spelers, die ruim 6 jaar meehielpen aan het schrijven van een van de mooiste hoofdstukken uit de geschiedenis van onze club. Ook van onze Oude Krijger”, Ludwin Van Nieuwenhuyze moeten we straks afscheid nemen. Lutte verdient een afscheid langs de grote poort. Helaas voor hem en voor KSVO, zou een zware kwetsuur, opgelopen in de thuismatch tegen Brakel, er anders over beslissen. Lutte: een toonbeeld van inzet en voorbeeld voor de jeugd Eén van de beelden die ons altijd zal bijblijven van Ludwin, was tijdens de beslissende eindrondematch op het veld van Tivoli. Lutte slaagde er immers in om het 7000-koppige thuispubliek stil te krijgen. Onder een immens fluitconcert, warmde KSVO zich op en net voor het binnengaan voor de aftrap van de match, wenkte Lutte zijn medespelers om de talrijke Oudenaardse supporters een hart onder de riem te steken (foto). Tivoli werd stil en wij, in ons bezoekende vak, wisten dat onze jongens klaar waren om de wolven diep in de ogen te kijken. Het typeerde duidelijk de vechtersmentaliteit van Ludwin. De ondertussen 36-jarige ouderdomsdeken besliste immers een punt te zetten achter zijn prachtige carrière, ook al deed het gerucht de ronde dat hij misschien nog voor Semmerzake zou uitkomen. “Dat werd gezegd omdat ik daar ooit begonnen ben”, vertelt Ludwin Van Nieuwenhuyze in de krant. “Maar neen, ik sluit in Oudenaarde het voetbalhoofdstuk definitief af. Ik heb ook geen ambitie om als trainer of jeugdtrainer ergens aan de slag te gaan. Ik ben immers zelfstandige en zit tot over mijn oren in het werk. Bovendien geniet ik nu ook veel meer van mijn familie en kinderen. Vroeger was het altijd voetbal en werken.” Voor Lutte kwam aan zijn voetballoopbaan abrupt een einde, toen hij op speeldag 11 uitviel tegen Brakel. “Dit is zeker de zwaarste blessure uit mijn carrière”, zegt Ludwin hierover. Het was ook de enige ernstige blessure, want op een kraakbeenletsel na, was ik nooit geblesseerd en heb ik nooit een wedstrijd door blessure moeten missen. Nu viel ik na het behalen van de eerste periodetitel uit. De kruisband en de mediale band waren af. Er volgde een lange revalidatie.” Lutte beleefde in zijn rijk gevulde loopbaan heel wat hoogtepunten. “Dat ik met mijn drie clubs Hamme, Zulte Waregem en Oudenaarde gepromoveerd ben”, vind ik nog steeds van de tofste herinneringen. “Zo kan ik bij al mijn ploegen op iets moois terugblikken. Maar het allermooiste was het winnen van de Beker van België tegen Moeskroen en de Europese campagne die daarop volgde met wedstrijden tegen Espagnol Barcelona en Newcastle. Onvergetelijk.” Zondag is Lutte uitgenodigd bij KSVO en krijgt zijn verdiende afscheid. Hij blikt op die drie seizoenen terug. “Het was een leuke tijd. Eigenlijk wat ik de Oude Rot tussen al dat jong geweld. Ik kreeg veel appreciatie en had een goede band met alle spelers. De spelers vormden ook een hechte vriendengroep. Ik droomde inderdaad van een afscheid in schoonheid bij Oudenaarde nadat trainer Leleu mij had overtuigd om er nog een seizoen bij te doen. Blijkbaar was dit het seizoen te veel”, besluit onze Warrior, die zijn schoenen nu definitief aan de haak hangt. Naast “Hanske” op het stadhuis, verdiend Lutte een monument aan de ingang van het stadion.