KSVO tegen Eendracht Aalst: het blijft een wedstrijd die vooral in Oudenaarde tot de verbeelding spreekt en de derby’s tegen de Ajuinen zullen ongetwijfeld aan bod komen in het eeuwboek, dat zal worden uitgegeven in 2019, als KSVO zijn eeuwfeest zal vieren. We bladeren eens door de geschiedenis van Eendracht Aalst, ook aan de hand van enkele legendarische wedstrijden tussen Aalst en KSVO. De vloek van Blavier SC Eendracht Aalst zag net als KSVO het levenslicht in 1919 en kreeg stamnummer 90. Tussen beide oorlogen door pendelde het tussen de Eredivisie en de Eerste Klasse, de toenmalige 2de klasse. Na de oorlog ging het echter fors bergaf, want Aalst zakte in no-time naar de ondertussen opgerichte Bevordering. Eind de jaren 50 herpakte Aalst zich en zette zijn klim naar de intussen opgerichte eerste Klasse met succes in. Het was de periode van het Blavier- incident. Tijdens een wedstrijd tegen Standard stuurde hij drie spelers van het veld. De supporters bestormden woedend het terrein en in het tumult werden nog eens drie spelers van Aalst gewond. De Ajuinen eindigden dus met vijf spelers. De gevolgen waren catastrofaal. Verschillende spelers kregen lange schorsingen en de club moest een wedstrijd achter gesloten deuren spelen. Aalst was zodanig aangeslagen, dat het de degradatie niet meer kon ontlopen. Eendracht zou hierna 17 seizoen in Tweede en 11 seizoenen in Derde spelen. In 1965 speelde Aalst in 2de, maar werd na een omkoopaffaire zelfs verbannen naar Vierde Klasse. Aalst speelde dat seizoen echter onmiddellijk kampioen na een adembenemend spannende eindstrijd met KSV Oudenaarde. Ruim achtduizend voetbalfans zagen Oudenaarde, toen met onze scout Roger Vander Gucht in het doel, in eigen stadion winnen tegen de Ajuinen met 2-0. De terugmatch was er één op het scherp van de snee, ditmaal gewonnen door de Ajuinen met dezelfde score. Aalst speelde kampioen, KSVO eindigde op de tweede plaats. In die periode was er nog geen sprake van periodekampioenschappen, dus ook geen eindrondes. KSVO zou vanaf begin de jaren 70 echter ook een vaste waarde worden in 3de Klasse en opnieuw menig verbeten duel uitvechten met de witzwarten. Een andere Oudenaardse scout, Stanny De Potter, speelde in die periode afwisselend voor beide teams. In het seizoen 1976-1977 promoveerde Aalst, met Paul Van Himst in de rangen, opnieuw naar Tweede Klasse. KSVO verloor de openingsmatch op het veld van Aalst met 2-1 en zou een erg moeilijk seizoenbegin meemaken. Op de laatste speeldag mocht het Aalst, dat toen al kampioen was, ontvangen met een vrij jonge ploeg. Oudenaarde won dat prestigeduel met dezelfde 2-1 cijfers. De Gouden Jaren 80 en 90 Begin de jaren 80 brak een gouden periode aan voor Aalst. Uit die periode herinneren we ons vooral nog de match in Aalst in het seizoen 1982-1983, waarbij de thuisploeg in de slotminuut een strafschop in geschenkverpakking kreeg van ref Van Volcem en speler Danny de Smet van pure ellende zijn broek liet zakken. Het bezorgde de Gentenaar in Oudenaardse loondienst een lange schorsing. KSVO zou dat seizoen trouwens degraderen naar 3de klasse. De eerste seizoenen strandde Aalst nog vaak in de eindronde. In 1991 lukte de promotie naar de hoogste reeks dan toch, maar Aalst degradeerde onmiddellijk. In het seizoen 1993-1994 slaagde Eendracht erin om onder leiding van debuterend trainer Jan Ceulemans opnieuw naar de hoogste reeks te klimmen. Deze keer zou Aalst wel langs de grote poort Eerste Klasse binnenstappen en het liet fors van zich spreken in dat seizoen! Het speelde met 8 man heroïsch gelijk op het veld van KV Mechelen, Gilles de Bilde scoorde een onwaarschijnlijk mooi doelpunt thuis tegen Club Brugge en versierde zijn transfer naar Anderlecht. Eendracht bereikte de halve finale van de Beker van België en eindigde op de vierde plaats in de competitie, waardoor voor het eerst in de clubgeschiedenis Europa mocht intrekken. Met de Gouden Schoen voor Gilles De Bilde en de Ebbenhouten variant voor die andere sterkhouder, Godwin Okpara, vielen ook twee van zijn sterkhouders in de prijzen. Het was écht carnaval in Aalst. Het volgende seizoen overleefde het de eerste ronde van de UEFA Cup tegen Levski Sofia, maar in de volgende ronde was AS Roma te sterk. In de competitie eindigde men 12de. De komende seizoenen zou Aalst in de middenmoot spelen. Griekse tragedie bij het begin van de 21ste eeuw Wegens een financieel schandaal werd in 1995 voorzitter Goethals vervangen door Gilbert De Jonghe, meteen de eerste donkere wolken voor de zon. Aalst zou vanaf dan langzaam wegzinken tot de bodem van 1ste klasse… De nieuwe voorzitter Gilbert De Jonghe en manager Patrick Orlans streefden naar een fusie met Sporting Lokeren, maar dat viel bij de Aalsterse supporters niet in goede aarde. Deze protesteerden massaal tegen het verkopen van de eigenheid van de club. De fusieballon werd uiteindelijk doorprikt en De Jonghe en Orlans verlieten de club. Sponsor Luc Coppens nam de fakkel over en werd de nieuwe voorzitter. Aalst kon zich in het seizoen 2000-2001 op het nippertje redden. De put die Orlans en De Jonghe ondertussen hadden gecreëerd bleek echter te diep en ondanks talloze wanhoopspogingen, kondigde de club op het einde van het seizoen 2001-2002 het faillissement aan. Dit betekende het einde van KSC Eendracht Aalst onder de oude naam. Aalst eindigde in de reguliere competitie bovendien voorlaatste, waardoor het uiteindelijk moest zakken naar Derde Klasse. De club werd daar omgedoopt tot VC Eendracht Aalst 2002, maar kon wel het stamnummer van het oude SC Eendracht Aalst behouden. Peter Garré werd de nieuwe voorzitter. Ex-Rode Duivel Leo Van Der Elst werd trainer en kreeg de opdracht Aalst opnieuw hogerop te krijgen. Hij werd echter in februari van dat seizoen al ontslagen. Aalst haalde dat seizoen toch de eindronde en promoveerde na strafschoppen in de finale tegen OH Leuven. Aalst leek sportief opnieuw geboren, maar het bleef binnenskamers rommelen. De ploeg zocht, maar vond zijn nieuwe elan niet en na twee seizoenen was de degradatie opnieuw onvermijdelijk. De nieuwe voorzitter liet opnieuw een fusieballon op en wou samengaan met AA Gent. Volgens hem was Aalst niet leefbaar en hij verklaarde talloze keren dat hij Don Quichot niet was. Net zoals 5 jaar ervoor waren de supporters het niet eens met dit voorstel en reageerden heftig. Voor hen was Garré vanaf dan Persona Non Grata. Dit was er teveel aan voor de voorzitter en hij liet de club over aan Marc Schots. Hij zou de zoveelste reddende engel moeten zijn van Eendracht. Sportief eindigde Aalst echter op een 14de plaats en verloor zijn eindronde match tegen RRC Péruwelz. Zo zakte het voor het eerst sinds 40 jaar opnieuw naar Bevordering. Iendracht Veroit! Met vereende krachten, een vernieuwde bestuursploeg, nieuwe spelers en een hondstrouwe achterban, pakte Aalst meteen de eerste en tweede periodetitel, werd herfstkampioen en werd uiteindelijk vlot kampioen. Het was voor de zoveelste keer herrezen. Luc Limpens kwam aan het sportieve roer en de club stuntte tegen STVV in de Belgische Beker. Het verloor wel in de eindronde voor promotie op Visé. Tijdens het tussenseizoen doken echter opnieuw sportieve meningsverschillen op en nog voor aanvang van het seizoen 2008-2009 werd Luc Limpens bedankt voor bewezen diensten. Marc Dillen werd zijn opvolger, maar ook hij kreeg de ploeg niet op de sportieve rails. Hij werd in de loop van het seizoen vervangen door de bij KSV Sottegem gewipte Kris Van Der Haegen. Het klinkt als een Déjà Vu, maar ook hij was geen lang leven beschoren aan de woelige boorden van de Dender. In het daarop volgende seizoen kreeg hij reeds na negen speeldagen de bons. Bart Van Renterghem, pas bij tweedeklasser SK Ronse aan de deur gezet, nam het roer over en dat leek eindelijk een voltreffer te zijn. Hij sleurde in no-time de zieltogende ploeg uit het degradatiemoeras, maar kwam iets te kort in de eindspurt tegen Rupel Boom en SK Heist. Het daarop volgende seizoen 2010-2011, was het dan toch raak voor de “Ajoinen”. Ze haalden de titel en mochten terug naar tweede klasse. Ondanks een van de grootste en sterkste supporterslegioenen en een nieuwe naamsverandering naar “Sportclub Eendracht Aalst”, dat weer dichter aanleunde bij het oorspronkelijke “Sporting Club Eendracht Aalst”, was er gedurende 4 seizoenen 2de klasse geen hoofdrol weggelegd voor Aalst. De club had het elk jaar moeilijk om zijn licentie betaald voetbal rond te krijgen. Nieuwe soap in het Belgische voetbal Eind seizoen 2014-2015 had de Licentiecommissie van de KBVB Eendracht Aalst, dat op een 9de plaats eindigde in de Proximus League, geen licentie toegekend. De Ajuinen gingen echter in beroep bij het Belgisch Arbitragehof voor de Sport. Daar ving de club opnieuw bot. Aalst stapte vervolgens naar de burgerlijke rechtbank in Dendermonde, waar het wel gelijk kreeg, omdat "François De Keersmaecker zowel bondsvoorzitter als bestuurder van het BAS is, wat de onafhankelijkheid en de onpartijdigheid van het BAS in het gedrang brengt." De voetbalbond was verplicht Aalst een licentie te geven, maar een dag later ging de bond zelf in beroep tegen die beslissing. Via het hof van beroep in Gent haalt de KBVB nu zijn gelijk. "Het hof van beroep vindt de zaak niet hoogdringend zodat de kortgedingrechter in Dendermonde niet bevoegd was om een uitspraak te doen", luidde het vonnis. Eendracht Aalst moest dus naar 3de klasse. Ondertussen kreeg de club ook problemen met de accommodatie in het Pierre Cornelisstadion. De onveilige staantribune werd afgebroken en vervangen door een noodtribune, die lang niet aan de normen van de hogere Belgische reeksen voldoet. Toenmalig voorzitter Frank De Roose zag geen uitweg meer en zette eind 2015 een stap opzij. Een zoektocht naar nieuwe investeerders en mecenassen werd op dat moment ingezet. Een nieuwe bestuursploeg onder leiding van voorzitter Patrick Le Juste werd aangesteld om Aalst naar nieuwe successen te brengen. Bij aanvang van het seizoen 2016/2017 resulteerde dit in de oprichting van de cvba Eendracht Aalst. Na de competitiehervorming kwam Eendracht Aalst in het seizoen 2016-2017 uit in de Tweede Amateurliga, waar het na het winnen van de eindronde tegen Winkel Sport (4-0), RC Gent (1-0), Sporting Hasselt (3-1 en 2-3) en Club Luik (0-1 en 2-1) dit seizoen mag aantreden in de hoogste amateurreeks. Het verleden: Wedstrijden tussen KSVO en Eendracht Aalst waren altijd hevig en gaven veel stof tot nakaarten. Voor KSVO is dat nog steeds het spook van de slotminuten, waarin het dikwijls werd genekt en hier en daar al eens een “discutabele” strafschop of rode kaart beslissend was. Het hoogtepunt (of moeten we zeggen: dieptepunt) was in het seizoen 1982-1983, toen KSVO in de slotfase een zeer discutabele strafschop tegen kreeg en Danny De Smet daarna in de kleedkamers ostentatief zijn broek liet zakken voor de neus van scheidsrechter Van Volcem. Gevolg: Danny geschorst tot einde seizoen… Seizoen 1976-1977 (3de klasse) Aalst – KSVO: 2-1 KSVO – Aalst: 2-1 (Aalst kampioen) Seizoen 1980-1981 (2de klasse) KSVO – Aalst: 0-1 Aalst – KSVO: 1-1 Seizoen 1981-1982 (2de klasse) Aalst – KSVO: 2-1 KSVO – Aalst: 4-1 Seizoen 1982-1983 (2de klasse) Aalst – KSVO: 1-1 (Het “Danny De Smet-incident” KSVO – Aalst: 0-2 KSVO degradeert naar 3de klasse) Seizoen 2007-2008 (3de klasse) KSVO – Aalst: 2-2 Aalst – KSVO: 2-0 Seizoen 2008-2009 (3de klasse) Aalst – KSVO: 1-0 KSVO – Aalst: 3-3 Seizoen 2009-2010 (3de klasse) Aalst – KSVO: 2-1 Wouter De Groote (KSVO) en …Laurent Depoitre (EA) kregen een rode kaart Seizoen 2010-2011 (3de klasse) KSVO – Aalst: 3-0 Aalst – KSVO: 3-0 (Aalst kampioen) Seizoen 2012-2013 (2de klasse) Aalst – KSVO: 3-2 KSVO – Aalst: 0-0 Seizoen 2015-2016 (3de klasse) Aalst – KSVO: 1-1. De betreurde Viktor De Coker zorgde in deze wedstrijd voor de assist naar Van Tornhout bij de 0-1, maar moest in de tweede helft voortijdige gaan douchen na twee gele kaarten. KSVO – Aalst: 1-3. Aalst kwam 0-1 voor, maar Vervaecke stelde via een bezoekend been gelijk. In de slotfase van de 1ste helft draaide Declercq een hoekschop rechtstreeks binnen, maar enkel de ref had een duwfout gezien. Beelden van AVS en foto’s lieten toen zien dat er werkelijk niets aan de hand was, maar enkel doelman Van Den Noortgaete zich miskeek op de curve van de bal. Zwaar protest leverde Dieter Van Tornhout op enkele seconden tijd 2 gele kaarten op. In plaats van 2-1 werd het in de 2de helft 1-3