Zaterdagavond speelt KSVO zijn galamatch tegen leider KFCO Beerschot-Wilrijk. Wie de naam “Beerschot” hoort of leest, moet ongetwijfeld terugdenken aan de geniale fratsen van Rik Coppens. De publiekslieveling en Enfant Terrible van het Kiel was de eerste speler die de Gouden Schoen won. Maar het Kiel herbergde nog meer buitengewoon talent. Een freel ogende jonge Spanjaard deed ons begin van de jaren 70 bijna kwijlen, telkens hij aan de bal kwam en zou onze liefde voor voetbal fors doen toenemen. Juan Lozano: DE reden waarom we van voetbal houden Begin de jaren 70: in onze jonge jaren bestond nog geen Sporting Telenet, Belgacom 11 of andere betaal-sportkanalen. Als voetbaldieren moesten we het toen doen met onze grote liefde voor KSVO en korte samenvattingen van de Eerste Klasse wedstrijden op de BRT. Op de Nederlandse televisie was er gelukkig “NOS Studio Sport”, waar we de kunsten van Johan Cruyff en het grote Ajax konden bewonderen. Als jonge snaken waren we echt bezeten van voetbal en was het “in” om naast te supporteren voor onze lokale club, ook een favoriete eersteklasser te hebben. Het kamp was vlug verdeeld: bijna de helft voor Anderlecht, bijna de andere helft voor Club Brugge en een paar enkelingen voor Standard! Met andere woorden: het typische voorbeeld van het begrip “successupporters”, want Standard, Anderlecht en Club Brugge waren de Grote Drie van het Belgische voetbal. Omdat ik persoonlijk liever de kant van de underdog koos, werd ik fan van – jawel - Beerschot! En dat kwam vooral door dat ene grote talent, dat in het seizoen 1973-1974 onder trainer François Geeraerts zijn debuut maakte in 1ste klasse. Het volgende seizoen onder leiding van Rik Coppens, die andere Kielse legende, bloeide hij volledig open en hadden we plots onze eigen mini Johan Cruyff. JUAN LOZANO! Poetry in Motion! Gezegend met een fenomenale traptechniek, elegantie en stijl in overvloed, dribbelkunst, overzicht, panache, doelpuntenmaker én assistkoning. Maar bovenal zo nonchalant als je hem ietwat trekkebenend op het veld zag lopen. Hij leek op “sloefkes” te spelen met een strandbal, alles leek zo eenvoudig, zo bewonderend keken we naar iedere baltoets van de Andalusiër. Je voelde de rilling, de vibratie, telkens Juan aan de bal kwam en wisten meteen dat hij een nummertje uit zijn “sloefkes” zou toveren. Een “Eden Hazard avant la lettre”, maar eigenlijk doen we Juan hier toch wel wat oneer aan. (Op de foto zit Juan onderaan, 2de van rechts, naast Walter Meeuws). Carnaval op het Kiel Daar KSVO toen steeds op zondag speelde, trokken we vaak op zaterdagavond vanuit Gent met de trein naar Antwerpen-Centraal, waar we vol ongeduld Tramlijn 2 “Hoboken-Groenplaats” namen om af te stappen aan de VII Olympiadelaan op ‘t Kiel, de thuishaven van “Den Beerschot”. Het was nog de tijd van het oude Olympische Stadion, met atletiekpiste en de eretribune met loges, versierd met bloembakken. Het waren ook tijden dat alle Belgische topploegen met verschrikkelijk veel ontzag naar het Kiel trokken, bang van een pak rammel. En ik heb de “grote drie” veel pakken slaag zien krijgen op het Kiel. Juan was de dirigent, georkestreerd door een magisch vierkant bestaande uit Guido Mallants, Frank Schrauwen, de Argentijnse spits Roberto Cabral en de Haïtiaanse voetbalrevelatie en WK74-sensatie, Emmanuel Sanon. Achteraan kon het naast doelman André Laureyssen, rekenen op echte Beren zoals Louis Van Gucht, Walter Meeuws, Bob Dalving, Julien Van Opdorp en de Finse internationaal Arto Tolsa. Grote en minder bekende namen in het Belgisch voetbal maar nog steeds Beerschotlegenden. Later kwamen daar ook nog Paul Lambert, sluipschutter Rene Mucher, de Poolse spits Stanislaw Gzil, zwarte parel Paul Beloy en Club-Brugge Icoon Juliën Cools bij. Ja, het Kielse publiek werd echt verwend met als klap op de vuurpijl de transfer van de legendarische doelman Jan “Tomek” Tomaszewski. De imposante Poolse doelman schreef voetbalgeschiedenis door in oktober 1973 op Wembley in zijn ééntje Engeland van de kwalificatie van de Wereldbeker 1974 in Duitsland te houden. Engeland moest winnen, Polen had genoeg aan een puntje en “Tomek” pakte toen alles! Zijn naam was gemaakt en op dat WK 1974 eindigde Polen met onder andere Gregor Lato, eervol derde. In 1978 kwam “Tomek” naar Antwerpen en veroverde meteen de harten van het Beerschotpubliek door op Club Brugge 2 strafschoppen te pakken en tegen RWDM in de slotseconde de gelijkmaker binnen te koppen (foto: Tomaszewski linksboven, Lozano linksonder). Paradoxaal pakte Beerschot in die geweldige voetbaljaren nauwelijks prijzen. Want na een elke demonstratie in eigen huis tegen de topploegen, volgde een ontnuchterende nederlaag op bezoek bij de mindere goden van eerste klasse. De paarswitten konden zich duidelijk veel minder opladen voor matchen tegen ploegen met mindere naam. Door die wisselvalligheid deed Beerschot nauwelijks mee voor die prijzen. Bekerwinst tegen Club Brugge Juan Lozano zou zich verder blijven ontwikkelen tot absolute smaakmaker van het Kiel, ondanks heel wat tegenslagen. Halverwege de jaren 70 was er het beruchte “Juan Lozano – Johan Boskamp”-incident, met waarschijnlijk de zwaarste schorsing ooit, uitgesproken voor 2 spelers in dezelfde fase. Lozano trapte zwaar na op Boskamp, nadat die hem nogal “gemeen” had gepakt. “Ik maakte een overtreding op Juan en bij zijn val nam ik hem ook nog bij zijn trouwgereedschap,” vertelde Bossie enkele jaren terug in zijn guitige stijl in Extra Time. Hierop trapte Lozano onder het oog van de lijnrechter, fors na op Boskamp. Boskamp kreeg toen 6 speeldagen schorsing, Lozano, zelfs 10 wedstrijden. Ter vergelijking: Witsel kwam na zijn horrortackle op Marcin Wasilewski weg met “slechts” 8 speeldagen en mocht zelfs Europees aan de slag. In 1979 zou Lozano met Beerschot, dat toen onder leiding stond van gewezen Ajax- en Oranjetrainer Georges Knobel, zijn enige prijs pakken in de Bekerfinale op de Heyzel tegen Club Brugge. Het was midden onze examens, maar toch kon niets er ons van weerhouden om naar Brussel te trekken, met weliswaar onze cursus “Frans” onder de arm. De dag daarna hadden we immers examen van onze andere landstaal. Veel Frans hebben we toen niet geleerd, want na de rust scoorde Beerschot het enige doelpunt, na een weergaloze rush van Sanon, afgemaakt door Johan Coninx. Beerschot mocht toen Europa in, maar sneuvelde in de eerste ronde tegen het Joegoslavische NK Rijeka. De thuismatch was geen succes voor Beerschot. Sanon werd van het veld getrapt en ook Lozano moest vervangen worden met een gapende hoofdwonde. Als klap op de vuurpijl, miste Juliën Cools in de tweede helft nog een strafschop, waardoor het 0-0 bleef. In de terugmatch bracht Rene Mucher de “Mannekens” op voorsprong, maar na de gelijkmaker incasseerde “Tomek” in de laatste seconde het fatale 2de tegendoelpunt, wat meteen de uitschakeling betekende. “Net niet” voor Beerschot en Lozano, die in de loop van dat seizoen het Kiel verliet voor een lucratief avontuur bij NY Cosmos. De teloorgang van stamnummer 13 Met Beerschot zou het na het vertrek van Juan snel achteruitgaan met in 1981 degradatie naar 2de klasse na vermoeden van competitiefraude. Beerschot nam via de eindronde wel meteen zijn plaats terug in in eerste nationale, maar zou nooit meer de uitstraling en de schrik en respect inboezemen van de jaren 70. Het kwam niet meer verder dan de grijze middenmoot. Het absolute dieptepunt kwam er in 1991 met degradatie naar Derde Klasse wegens financiële problemen. De ploeg speelde wel meteen kampioen, maar verloor vervolgens 4 seizoenen op rij de eindronde voor promotie naar 1ste klasse. Het financiële stropje was echter te groot en in het seizoen 1998-1999 viel het doek definitief over het legendarische stamnummer 13. Beerschot speelde 7 keer landskampioen en staat daarmee nog steeds in de top 5 van de clubs met de meeste landstitels. Het werd ook 7 keer 2de en won 2 keer de Belgische Beker. In totaal speelde het 10 Europacupmatchen. Via Germinal naar Wilrijk De naam Beerschot zou echter blijven bestaan in het nieuwe project Germinal Beerschot Antwerpen. Ook dit is ondertussen geschiedenis, want ook het stamnummer 3530 van het GBA-project werd in 2013 geschrapt, wegens niet behalen van de licentie en daaropvolgend faillissement. Het is bij gratie van de vele supporters, die de naam “Beerschot” willen in stand houden, dat deze legendarische naam verder blijft bestaan. De supporters moesten daarvoor wel een knieval doen in Wilrijk, met het uiteindelijke gekende succes: drie promoties op rij en nu al op weg naar een vierde titel. Gelukkig houden de bewindslieden van KFCO Wilrijk er het hoofd bij. Is dit na al de jaren van miserie en gesukkel eindelijk “The Perfect Match” voor de paarse trots van Antwerpen? Zal het gezonde “boerenverstand” van KFCO Wilrijk ervoor zorgen, dat de naam Beerschot binnenkort weer fier in de topklasse zal prijken? Als men lessen trekt uit het mislukken van het GBA-project en eens kijkt hoe het is verlopen met Zulte en Waregem, behoort dit zeker tot de mogelijkheden. De nabije toekomst kan al een deel van de sluier oplichten. Aan prachtige carrière kwam helaas abrupt een einde De naam Beerschot blijft dus dankzij de hondstrouwe en knettergekke supporters in elk geval verder bestaan, maar hoe verliep het verder met de loopbaan van ons idool Juan Lozano? Enkele maanden na zijn transfer naar NY Cosmos, stokte onze adem, toen we vernamen dat Lozano terugkeerde naar België en had gekozen voor Anderlecht. “Mijn beste transfer ooit, “zei Mister Michel Verschueren. Wat bij Beerschot niet lukte, lukte bij Sporting wel voor Juan: prijzen pakken. Persoonlijk kreeg Lozano helaas nooit de erkenning die hij verdiende. Nooit Gouden Schoen en zijn naturalisatie tot Belg werd ook tegengehouden. Hij kwam in aanmerking voor een versnelde naturalisatie en toenmalig bondscoach Guy Thys wou hem er absoluut bij voor het WK van 1982 in zijn thuisland, Spanje. Foto’s van Juan als Rode Duivel circuleerden al in de pers. De Kamer keurde de aanvraag goed, maar de Senaatscommissie weigerde omdat Herman Vanderpoorten, vader van gewezen VLD-minister Marleen, zijn veto stelde. Hij was toen senator en vond dat voetballers niet bevoordeeld mochten worden. Tegenwoordig zou men alles doen om dergelijk talent te naturaliseren. Met Beerschot behaalde hij, naast ongelooflijk veel lof van supporters, medespelers en tegenstanders, enkel de Belgische Beker in 1979. Met Anderlecht won hij wel 3 titels en de UEFA-beker, waarin hij in de terugwedstrijd op Benfica zowaar met het hoofd de gelijkmaker scoorde (1-1). Dankzij 1-0 winst in eigen huis in de heenmatch, mocht Juan de cup de hoogte insteken. Door zijn verschrikkelijke beenbreuk op KSV Waregem in 1987, greep hij dat seizoen ongetwijfeld naast de Gouden Schoen. Hij werd wel verkozen tot Profvoetballer van het Jaar, maar zijn carrière was over. Triest einde voor technisch misschien wel de beste voetballer die de laatste 40 jaar heeft rondgelopen op de Belgische velden. Hij probeerde het nog even bij Eendracht Aalst en Berchem Sport, maar het beste was er helaas af en zo verzeilde deze wereldvoetballer toch wat in de anonimiteit. Voor mij blijft hij met mijlen voorsprong de beste voetballer die ik ooit in de Belgische competitie zag spelen. Bedankt Juan, jij hebt ons de schoonheid van het voetbal leren ontdekken. (Tiger)